رواية مريض نفسي كاملة (حتي الفصل الأخير)
ليل اتنهد وسكت وهو باصص من ازاز العربية
رفعت راسى وبوسته من خده بهدوء:حبيبى انت زعلان لى دلوقت
ليل:اسكتى ياكيان
حطيت راسى على صدره وانا حضناه نفسى يفهم انى بحبه هو وانى عمرى ماافكر فى حد غيره
فضلنا قاعدين كده شويه كان ساكت وبيبص على الشارع من ازاز العربية
كيان:ليل مش هنروح ناكل بقى مش انت قولت عازمنى النهارده
ليل:بعد ماقفلتى ام اليوم
مسكت ايده بحنيه وحضنتها:انا مقفلتش اليوم انت اللى بتغير ب افوره
ليل:مليش نفس اكل عايزه تروحى تاكلى انتى اوديكى
بصتله بحزن من جوايا وقعدت مكانى عدل:لا يلا نروح البيت
روحنا البيت بالفعل دخلت غيرت هدومى ونمت على سريرى وهو كذلك لكن نام بعيد عنى وكأنه مخاصمنى
بدأت دموعى تنزل واعيط من غير صوت كنت مخنوقه وعايزه اصرخ انا دايما بحبه مبسوط لكن هو بيخلينى اعيط
نمت كتير لدرجه انى صحيت بليل على ١٠ كده كان واقف فى البلكونه بيشرب قهوه بصيت عليه ورجعت نمت تانى كنت عاوزه انام اوى مش عارفه لى؟لكن حسيت بيه وهو بيهزنى براحه وبيصحينى
كيان:امم
ليل:مش كفايه نوم يلا قومى
كيان بزعل:لا عايزه انام
ليل: لا كفايه كده قومى اقعدى معايا
كيان:لا مخصماك
ليل:والله..اممم مخصمانى..
نام جمبى وحضنى بقوه مخصمانى لى يامزتى
كيان بحزن:معرفش اسأل نفسك
ليل:عشان اللى حصل الصبح
بصتله بحزن وسكت
ليل:طب خلاص تعالى اصالحك
بصيتله بكسوف وقد فهمت مقصده:لا انا عاوزه انام
ليل بغمزه:منا هصالحك وهنام
كيان:لا
ليل وهو بيطفى النور من جنبه: هنشوف حكايه لا دى
دلوقت
سحبنى لحضنه ووووووو…”نسيبهم سوا بقا”
كانت الساعه ٨ الصبح صحى ليل من النوم بص عليها كانت نايمه وشكلها مرهق سابها ودخل اخد شاور وطلع تانى
ليل:كيان كيان يلا اصحى
كيان:سيبنى شويه مش قادره
ليل:بطلى كسل وقومى يلا
كيان:مش قادره والله بجد عاوزه انام
ضيق عينه بشك وهو بيبصلها وسابها ومشى على شغله
صحيت على الساعه ١١ الضهر تقريبا
كيان:يالهوى ده انا مروحتش الشغل يادى النيله بقا انا اى اللى نيمنى كل ده بس ياربى
